Ik zou keihard liegen, als ik zou beweren dat ik deze Noorse zanger en liedjesschrijver al kende, voor ik deze plaat -zijn derde- van hem hoorde en dus mocht ik weer eens op ontdekkingsreis. Daar leerde ik dat deze Noorse jongeman de muziek zo’n beetje met de paplepel binnenkreeg via zijn vader, die protestliedjes maakte en als pedagogisch materiaal gebruikte. Als je in Noorwegen opgroeit, krijg je -zo help ik mezelf te denken- als vanzelf respect voor de natuur, waar je dag in dag uit middenin zit en dat lijkt alvast het geval te zijn voor Einar, die op deze plaat zijn bezorgdheid uitzingt over de manier waarop de mensheid bezig is de natuur om zeep te helpen.

In tijden van bosbrossers en klimaatspijbelaars is dat alvast een boodschap die op tijd komt: het is tijd voor de grote omslag. De Mens moet inzien dat hij niet ongebreideld en ongestraft kan doorgaan met het uitputten van de aarde en dat winstbejag niet te rijmen valt met zorgzaam omspringen met water, aarde, lucht en vuur, de vier elementen die ons sturen en waarvan we al te lang gedacht hebben dat wij aan de stuurknuppel konden gaan zitten. Dat allemaal uitzingen, doet Einar, die van z’n beroep ook nog eens werkzaam is bij het Noorse Milieuagentschap, middels negen korte songs -de plaat duurt iets meer dan een half uur- die zich op het kruispunt situeren van folk, country en pop.

Als je de plaat voor het eerst opzet, denk je meteen “Neil Young” en dat heeft alles te maken met het stemtimbre van Einar: dat lijkt als twee druppels bronwater op dat van de jonge Neil en dat brengt ons dan naar de jaren ’70 van vorige eeuw. Dit is een plaat, die perfect gemaakt had kunnen zijn in 1972, zowel qua thematiek -waarmee bewezen wordt dat de mensheid niet echt goed luistert naar de boodschap van de protestzangers van toen- als qua vorm. Dit is folk, dit is protestsong, maar dan niet in de prekerige vorm, wel in een vorm, die schoonheid hoog in het vaandel voert. Eenvoud en harmonie, in alle betekenissen van de term, staan hoog op het lijstje van Einar, die alles schreef en zong en daarnaast ook gitaar speelt. Hij kreeg hulp van goed volk, zoals Geir Sundstøl, zowat de meest gevraagde studiomuzikant van Noorwegen, die letterlijk op honderden platen te horen is. Hij brengt banjo, pedal steel gitaar en harmonica aan, wat meteen het countrygevoel een stuk de hoogte in drijft. De toetsen worden onder handen genomen door Christer Knutsen, die sommigen zullen kennen van zijn werk met Thomas Dybdahl of van bij de band Tumbleweed en de percussie is voorbehouden voor de tandem Børge Fjordheim / Bjarne Stensli, de een bekend van bij veel artiesten, gaande van Sivert Høyem tot Kylie Minogie, de ander vooral als producer wereldberoemd in Noorwegen.

Die heren leveren heel mooie, eenvoudige, eerlijke arrangementen af, die alle ruimte laten voor de kernboodschap van Einar: we zijn NIET goed bezig en het is hoog tijd dat we onze gewoontes aanpassen. Songtitels als “Close to Nature”, “Activist”, “If I War Our President”, “Country Man” en “King Winter” zeggen in dat verband veel en ik mag Einar dan ook graag alle succes toewensen met deze plaat, die zonder enige twijfel precies op tijd komt.

(Dani Heyvaert)